شیعه دوران غیبت،تنها به خویش نمی اندیشد،تنها به هدایت خود و حفظ و نجات خود از ورطه گناه اهمیت نمی دهد،او خود را در سرنوشت دیگران نیز سهیم می داند،در یاری رساندن به مردم،در بیدار سازی غافلان،در هدایت گمراهان،در ارشاد گناهکاران خود را مسئول می شمارد.
او تنها به این بسنده نمی کند که خود امام زمان(عج)را می شناسد،بلکه می کوشد تا دیگران نیز آن مولای حقیقی و پیشوای الهی را بشناسند.
«عزیز علی ان ابکیک و یخذلک الوری»«بر من دشوار است که بر تو گریان باشم اما دیگران تو را واگذارند»
از نگاهی دیگر شیعه منتظر،آماده سازی زمینه برای ظهور را وظیفه خویش می شمارد.فراهم آمدن نیروها و امکانات باری قیام جهانی حضرت مهدی(عج)تنها بسته به معجزه نیست،باید همت کرد باید دیگران را با امام(عج) آشنا کرد،باید این حجاب غیبت را که چهره جهان افروز آخرین خورشید آسمان امامت و عصمت را پوشانده است با آگاه سازی مردم و انگیزش ایمان و تعهد در آنان برطرف ساخت.زیرا خود فرموده اند:«فما یحسبنا عنهم الا ما یتصل بنا مما نکرهه و لا نؤثره منهم»«آنچه ما را از آنان پوشیده داشته است،چیزی نیست جز اخباری که از کارهای ناپسند و نکوهیده آنان به ما میرسد»
