علي(ع) به اميد شهادت زنده بود. اگر اين اميد را از او مي‌گرفتند خيري در زندگي نمي‌ديد و زندگي برايش بي‌معني و بي‌مفهوم بود. گريه بر شهيد، شركت در حماسه‌ي او و هماهنگي با روح او و موافقت با نشاط او و حركت در موج اوست. منطق شهيد، منطقي است آميخته با منطق عشق از يك طرف و منطق اصلاح و مصلح از طرف ديگر. شهيد به خون خود و در حقيقت به تمام وجود و هستي خود ارزش و ابديت و جاودانگي مي‌بخشد. شهيد، شهيد، كلمه‌ي ديگري جاي اين كلمه را نمي‌گيرد